به گزارش روابط عمومی دانشگاه کردستان، دکتر سیدحسین سراج‌زاده امروز چهارشنبه (27 اردیبهشت) در آیین افتتاحیه همایش ملی جامعه شناسی مرز که در دانشگاه کردستان برگزار شد، در سخنرانی خود با موضوع مشکل هویت‌های تک‌واره و کنش‌های خاص‌گرا اظهار کرد: از نظر جامعه شناسی، مرز مانعی است که گروه ها و قشرهای اجتماعی را از هم جدا می کند و شیوه زندگی آنها را متمایز می کند.
به گفته وی، مرز واقعیت سرزمینی، اداری و سیاسی است و مردمان یک قلمرو سیاسی و یک دولت ملت را از هم جدا می کند؛ و هم یک واقعیت اجتماعی، فرهنگی، ایدئولوژیک و نمادین می تواند باشد که گروه‌های مختلف اجتماعی را حتی در درون یک قلمرو سیاسی و دولت متمایز و از هم جدا می‌کند.

دکتر سراج زاده تصریح کرد: موضوعی که در مطالعات جامعه شناسی مرز می‌توان دنبال کرد، تمرکز بر زندگی مرزنشینان و ساکنان مناطق و استان‌های مرزی است.
دانشیار گروه آموزشی جامعه شناسی دانشگاه خوارزمی با اشاره به رویکرد برساخت‌گرایی یادآور شد: این افراد هستند که مسائل اجتماعی را بر اساس رفتارهای نظری خودشان به صورت ویژه‌ایی تعریف می‌کنند و کافی است نگاه‌مان را در بررسی موضوعات مختلف تغییر دهیم تا تغییر در رویکرد ایجاد شود.
دکتر سراج‌زاده تاکید کرد: مرزنشینی ممکن است فرصت های اقتصادی و فرهنگی برای مرزنشیان به همراه داشته باشد و گاه پدیده هایی زیانبار برای آنها دارد.
وی افزود: پدیده هایی مثل قاچاق کالا، کولبری یا مبادلات آزاد اقتصادی و نیز بهره مندی از منافع گذرگاهی توریسم و یا تهدیدهای ناشی از جنگ بین کشورها از جمله مسائلی است که بر زندگی مردم مرزنشین اثر می گذارد.

در ادامه وی تصریح کرد: مردمان مناطق مرزی در تامین معیشت خود با مشکل مواجه هستند و این افراد برای تامین نیازهای اولیه زندگی سبک زندگی کولبری و قاچاق را برگزیده‌اند و این به معنای تایید چنین کاری نیست.
وی در ادامه به مفهوم تک‌وارگی اشاره کرد و افزود: مفهوم تکوارگی هویتی را اولین بار اقتصاددانی هندی تبار به نام آمارتیا سن مطرح کرده‌ است و به اعتقاد او فرض تکوارگی، سلاح بسیار مستعملِ کنشگران فرقه‌ای است.
وی افزود: بر این اساس، نادیده گرفتن همه وابستگی‌ها و وفاداری‌ها، غیر از آنچه از یک هویت محدود کننده سرچشمه می‌گیرد، می‌‌تواند تنش اجتماعی و خشونت را تشدید کند.
دکتر سراج‌زاده بیان داشت: تکوارگی هویتی هنگامی رخ می‌دهد که یک شخص برای انجام یک رفتار هویتی جایگزینی در دسترس نداشته باشد و از سوی دیگر انجام آن رفتار هویتی را به انجام سایر رفتارها وابسته نداند.