بانو معصومه احمدی

بانو معصومه احمدی متولد ۶/۱۰/۱۳۰۸ هـ.ش. در روستای نوبار، از حوالی شهرستان بوکان، در منطقه موکریان است. هنوز ۱۶ سال داشت که به عقد جوانی پرشور، به نام عبدالرّحمان شرفکندی در آمد. عبدالرّحمان که طبع شعر داشت و «هَژار» تخلص می‌کرد به نهضت آزادیخواهی علیه حکومت ستم‌شاهی پیوست و شاعر ملی لقب گرفت. چون نهضت سرکوب شد، ناچار از ترک یار و دیار گردید و همسر نوجوان و کودک شش‌ماهه‌اش را تنها گذاشت. از زمانی که هَژار به کشور عراق گریخت تا روزی که این خانواده درشهر بغداد، در اطاقکی زیرشیروانی، توانستند بار دیگر کنار هم باشند، نُه سال گذشت. در تمام این مدت، این بانو در نهایت قناعت ‌زیست و با وصفی که سال می‌گذشت و خبری از همسرش نمی‌گرفت، هرگز حاضر نشد که به خانة پدری برگردد و صبورانه به پرورش فرزندش مشغول بود و امید به آینده داشت. در بغداد نیز دیری نپایید که استاد هَژار مجبور به فرار شد و این بانوی بردبار، بار دیگر و این بار در غربت، با پسر یازده ساله‌اش تنها شد و دوسال و نیم دیگر گذشت تا این بار در کردستان سوریه، خانواده دور هم جمع شدند. اما پس از این مهاجرت نیز، ماجرای فرار و آوارگی و دست ‌و پنجه نرم کردن با انواع مشکلات، برای این خانواده، به انتها نرسید و استاد هَژار که به نهضت مُسلّحانه ملا مصطفی بارزانی برای کسب آزادی کردستان عراق پیوسته بود بارها و بارها خانه و خانواده را ترک گفت و همه مسؤلیت‌های نگهداری و پرورش فرزندان را به همسر باوفایش سپرد.