Hemn Mohammadi

Objective: The most common injury in volleyball is ankle sprain, accounting for 32% of cases. Women are more prone to this injury in similar sports activities. In volleyball, most injuries occur during blocking or landing on a teammate's foot, or during attacking when landing on an opponent's foot. The mechanism of lateral ankle ligament injury is often excessive supination, leading to changes in kinematics and muscle activity patterns. The use of supportive taping (kinesiotape and conventional tape) is a common intervention for lateral ankle ligament sprain. However, its effect in real-world conditions during volleyball spiking has not been investigated. Therefore, this study examined the effect of kinesio taping on muscle activity patterns and lower limb kinematics during real-world volleyball spiking. Methodology: This semi-experimental study was a clinical trial conducted under three conditions: no kinesiotape, kinesiotape applied, and placebo tape applied. The sample included 14 female volleyball players with chronic ankle instability (age: 19 ± 1.30 years, height: 169.71 ± 5.74 cm, weight: 61.86 ± 7.56 kg, BMI: 21.43 ± 2.01, and sports experience: 7 ± 1.66 years). Chronic ankle instability was assessed using the Cumberland Ankle Instability Tool and the anterior drawer and talar tilt tests. For kinesiotaping, three kinesiotapes were used: a black I-shaped tape from the lateral to the medial malleolus, a red Y-shaped tape (longer) applied laterally along the leg, and a blue short Y-shaped tape from the heel to the big toe. Kinematic data and muscle activity patterns of the lower limbs during real-world volleyball spiking were recorded using cameras and EMG. Data were analyzed as time-series using one-way ANOVA in MATLAB. Results: The analysis revealed no significant differences across the three conditions (no kinesiotape, kinesiotape applied, and placebo) in ankle plantarflexion/dorsiflexion, knee flexion/extension, or hip flexion/extension angles during different phases (pre-jump, jump, pre-landing, and landing). Additionally, no significant differences were observed in the muscle activity of the lower limbs (rectus femoris, vastus medialis, biceps femoris, semimembranosus, gastrocnemius medialis, peroneus longus, and tibialis anterior) during volleyball spiking. Conclusion: Although previous studies have suggested that kinesiotape is effective in preventing injuries and improving athletic performance, the results of this study indicate that kinesiotaping does not produce significant changes in joint kinematics of the ankle, knee, and hip or in muscle activity of the lower limbs in real-world volleyball conditions. Therefore, it is recommended for female volleyball players with chronic ankle instability to use kinesiotape as a preventive measure.

Objective: Hyperkyphosis is one of the most common malalignments in the elderly. Although there have been several researches regarding the correction of hyperkyphosis using supportive orthosis. But it seems that the effect of supportive orthosis on quality of life, sleep quality, and sedentary behavior has not been investigated; Therefore, in the present study, the effect of applying 72 hours of support orthosis on the parameters of macro-walking, micro-walking, sleep quality and sedentary behavior of the elderly with hyperkyphosis was investigated. Research Methodology: This study involved 16 elderly individuals with hyperkyphosis. The research was conducted using an Axivity AX6 accelerometer sensor attached to the fifth lumbar vertebra, in a randomized manner, across two conditions (with and without the supportive orthosis) for three consecutive days (72 hours) in each condition. The data obtained from the sensor were analyzed using a developed algorithm and compared between conditions. Findings: Results from the paired t-test showed that the use of a supportive orthosis in elderly individuals with hyperkyphosis led to significant improvements in physical activity, walking, sedentary behavior, and sleep quality. The orthosis increased the duration of daily walking by 15%(p=0.05), the total number of steps by 17%(p=0.04), and the duration of each walking bout by 17.5%(p=0.01). Additionally, the orthosis led to an 8% (p=0.05) reduction in walking asymmetry, a 19% (p=0.01) increase in activity duration, a 9% (p=0.01) reduction in sedentary behavior, and a 24% (p=0.03) improvement in sleep regularity. Conclusion: The findings suggest that using a orthosis in elderly individuals with hyperkyphosis can significantly improve daily activities and quality of life. The orthosis increases the number of steps, walking duration, and step symmetry, thereby enhancing daily walking. It also reduces sitting and lying down, decreases sedentary behavior, and improves sleep quality. Therefore, orthoses can be considered an effective tool for enhancing health and increasing physical activity in elderly individuals with hyperkyphosis.

The present study was conducted with the aim of investigating the relationship between central stabilization and functional stabilization with pain and disability of the tissues of students and gymnasts. Initial examination was based on the results of the shoulder pain and disability questionnaire (greater than 25 as detailed shoulder disability, and less than 10 as healthy shoulder), and entry criteria were required from gymnastics students , based on similar research, 28 gymnast students were selected in two equal groups, 14 students in the negative group and 14 students in the healthy group. After signing a letter of satisfaction with the company's research, the first coordination of the two meetings was held. In the first session, in addition to anthropometric measurements including height, weight, arm length and leg length, a healthy gymnast was asked to perform central and functional stability tests Bat central picture problem. In the second session, after warming up, each four trials (higher foot stable, non-heavier foot stable, healthy shoulder stable, unhealthy shoulder stable) were randomized. The order of the experiments in both sessions was random. The results of all the experiments are accurately fixed and then distributed using the Kelmogrove-Asmirnov experiment and the variances are distributed using the low experiment, for the central correlation and general fixation questions Kurdish with pain and inability to detail cells from independent and cohesive experiences Pearson was used. Current research results in the field of association of central stabilization and functional stabilization with pain, general inability and shoulder exercise mean differences between individuals for central stabilization (0.01=P, 65.24 priority), healthy shoulder stabilization (0.01=P, 41.58 concessionary), st Shane Ghirsal, (0.01=P, 40.72 points), higher stability (0.01=P, 31.58 points), and non-stable gymnasts (0.01=P, 31.58 points). M. Bud. Similarly, there is a meaningful symmetry (00/1) between the central stabilizer with pain (debt -0/95), the general inability (-0/96), and the sports inability (-0/93), between the foot stabilizer More than pain (penalty -0/96), general inability (-0/95), and sports inability (-0/94), between individuals all stabilize other than pain (penalty 88/0-), inability General (-0/89), and let's not be able to sports (-0/87), between individuals who stabilized healthy shoulders with pain (-0/95), let's not be able to general (-0/94), and let's not be able to sports ( -0/91), among the key individuals of non-healthy shoulder stabilization with pain (dose -0/94), with general inability (-0/93), and with sports inability (-0/98), between key individuals with central stabilization with stabilization Higher pie (Drib 0/97), non-birth pie stability (0/88), and unhealthy shoulder stability (Drib 0/95), and healthy shoulder stability (0/96) were observed. It appears that in the system of human movement, which represents a chain of interconnected actions, success and failure in one part of the chain can affect the action of the other part and vice versa. This can be recommended in programs to rehabilitate and prevent injuries in one body segment, such as shoulder injuries, training and rehabilitation of other body segments (such as central region, leg and even hand rehabilitation Salem) should be young

Objective: Hamstring injury is one of the most common injuries of runners. Although several researches have been done regarding the correction of the key risk factor of this injury, which is the shortness and stiffness of the hamstrings, but it seems that the effect of eccentric exercises at home on eliminating this risk factor and sports performance has not been done, so in the research Now, the effect of doing 12 sessions of eccentric exercises at home on the shortness and stiffness of hamstrings and sports performance of sprinters was investigated Research Methodology: The subjects of the current research included 32 sprinter students in two groups of 16 people, training and control. In each group, 8 athletes with hamstring stiffness and shortness and 8 athletes without hamstring stiffness were randomly assigned to the training group for 4 weeks. They performed eccentric exercises at home. Pre- and post-test evaluations included injury risk assessment (straight leg elevation angle, popliteal angle, perceived stiffness) and sports performance evaluation (100m and 60m running records and high jump). Findings: Covariance analysis showed that performing four weeks of eccentric exercises at home significantly improved (0.01) all three risk factors for hamstring injury, namely, the angle of raising the legs from 70.62 to 76.3 and an 8% improvement. Popliteal angle from 155.41 to 163.49 and 5% improvement, perceived stiffness from 2.72 to 0.99 and 62% improvement. Also, doing these exercises significantly improved (0.01) the 100-meter running record from 12.96 to 12.62 and a 2.6 percent improvement, the 60-meter running record from 7.10 to 6.69 and a 5.7 percent improvement. but it had no significant effect on Sargent's jump record Conclusion: Eccentric exercises at home, in addition to significantly improving the flexibility of the hamstring and removing its stiffness, can significantly improve the sprint record. Although the changes in explosive power were not statistically significant, the effect of these exercises on explosive power was also positive. Also, by adjusting the key risk factor of hamstring injury, these exercises can be effective in reducing the risk of the most common muscle injury in sprinting and injury. caused by hamstring shortness, and reduce the stiffness of this muscle in these strings to a minimum.

Intoduction:flat foot is known as the most common deformity among basketball players that can cause poor performance, skills and landing technique abilities and also is one of the major risk factors of lower exterimity injuries such as tendon-ligament injury.participation in basketball which is a high intensity sport causes fatigue and this fatigue causes higher risk of injuries and weaker performance,skills and landing technique.until this day the effects of taping on performance,skills and landing technique have been approved but we don’t have any clear background of the effects of this intevention in the fatigue condition.the purpose of this study is to evaluate the effects of low dye taping and navicular sling on performance,skills and landing technique in basketball players with flexible flat foot in functional fatigue condition. Method:the present semi-experimental study included 12 basketball players between the age of 18 and 25 with flexible flat foot which was selected between all volunteers with the help of inclusion and exclusion ceriteria. The foot arch was measured by stahelli index and after all the antropometric measurments low dye taping and navicular sling was applied to all the players and then they performed performance(y balance test,20m speed test,sargent test,modified t test),skills(free throw,midrange,lay up) and landing technique(landing error scoring system) tests.then we applied basketball specific fatigue protocol and then we evaluate all the previous tests. results:based of the findings of this research low dye taping can increase dynamic balnce in the non fatigue and fatigue condition compare to non taping situation.also functional fatigue can decrease dynamic balance in the situations of non taping,low dye taping and navicular sling in campare to non fatigue condition.functional fatigue can also increase 20 m sprint test record in the conditions of non taping,low dye taping and navicular sling.functional fatigue can decrease sargent record in non taping situation.functional fatigue can increase modified t test record in low dye taping situation.functional fatigue can decrease free throw record in non taping,low dye taping and navicular sling situation and mid range record in non taping situation and lay up record in non taping and low dye taping situation.in the present study there was no difference between less records in different situations(non taping,low dye,navicular sling). Conclusion:we can conclude that functional fatigue can negatively affect performance and skills and applying low dye taping and navicular sling can lead to better foot arch and better performance and skills in non fatigue and fatigue condition among basketball players.

یکی از دلایل اصلی افزایش میزان بروز آسیب اندام تحتانی نسبت به اندام فوقانی و تنه، آسیب لیگامان صلیبی قدامی است. وضعیت جابجایی داخلی یا ابداکشن زانو در حین فرود، عامل خطرساز کلیدی آسیب لیگامان صلیبی قدامی زانو محسوب می شود. در پژوهش حاضر تاثیر تمرینات اسپرت متریک تخصصی بر الگوی فرود و عملکرد ورزشی دختران بسکتبالیست دبیرستانی دارای جابجایی داخلی زانو بررسی شد. جامعه آماری پژوهش نیمه تجربی حاضر دختران بسکتبالیست‌ 17-14 ساله شهرستان بوکان بود از بین آنها تعداد 30 ورزشکار دارای جابجایی داخلی زانو بصورت تصادفی و با استفاده از آزمون غربالگری اسکات جفت پا انتخاب شدند. پس از انجام پیش آزمون، ورزشکاران را به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل 15 نفر، قرار گرفتند. سپس گروه تمرین به مدت 18 جلسه پروتکل اسپرمتریک را اجرا نمودند و گروه کنترل با مدت زمان مشابه به انجام تمرینات خود ادامه دادند. پس از 18 جلسه پس آزمون، با شرایط مشابه پیش آزمون انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و تحلیل کوواریانس ، آزمون شاپیروویلیک و آزمون لون در سطح معنی داری 95% و میزان آلفا کوچکتر یا مساوی با 05/0 بررسی شد. نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که انجام یک دوره تمرینات اسپرمتریک تخصصی بسکتبالیست‌ها تاثیر معنی داری بر جابه جایی داخلی زانو ، خطای فرود، سرعت، توان ، چابکی و تعادل پویا دارد.(p<./05) به به عبارتی پژوهش حاضر نشان داد که انجام 18 هفته تمرینات پروتکل اسپرمتریک علاوه بر بهبودی معنی دار خطای فرود و جابجایی داخلی زانو، عملکرد ورزشی را نیز بهبود می‌بخشد. لذا انجام آن به دختران بسکتبالیست دارای جابجایی داخلی زانو پیشنهاد می‌‌شود.

مقدمه: ولگوس پویای زانو در فرود _پرش راستای غیر طبیعی را به همراه دارد که به عنوان مهمترین عوامل خطرساز کلیدی در دختران شناخته شده است که جدیترین آسیب والیبال به عنوان یک ورزش المپیکی که بیش از 200 میلیون والیبالیست است، محسوب میشود. روششناسی تحقیق: پژوهش حاضر، پژوهشی نیمه تجربی با طرح پیشآزمون و پس- آزمون می باشد. جامعه آماری شامل ۳0 دختر والیبالیست )سن 20/8۳±2/22 سال، قد 168/16±6/47 سانتیمتر، وزن 59/1۳± 7/4 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 20/8۳±1/52 وسابقه ورزشی 5/46±1/8 سال( بود که به طور تصادفی به دو گروه تمرین )15نفر( و کنترل )15نفر( تقسیم بندی شد. جهت غربالگری ولگوس پویای زانو آزمون اسکات جفت پا، ارزیابی تکنیک فرود آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود، ارزیابی ثبات مرکزی آزمون مک گیل، ارزیابی تعادل پویا آزمون وای، ارزیابی چابکی آزمون تی، ارزیابی سرعت آزمون 20 یارد و ارزیابی توان آزمون پرش عمودی سارجنت استفاده شد. گروه تمرین به مدت شش هفته، هفتهای سه جلسه و هرجلسه حدود60 الی 90 دقیقه در پروتکل تمرینی مشارکت نمودند و گروه کنترل با مدت زمان مشابه گروه تمرین به اجرای تمرینات عادی خود پرداختند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS ورژن 25 و آزمون آنکووا در سطح 0/05≤ p استفاده شد. نتایج: نتایج تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آزمون کواریانس نشان داد که انجام این تمرینات باعث کاهش معنی دار )0/01=p)، ولگوس پویای زانو )از 2۳/1۳ به 7/86( و خطای فرود )از17/46 به 7/6( و همچنین بهبود معنیدارثبات مرکزی از 42/75 به 48/14 )0/01=p)، سرعت از 4/25 به 4/18 )0/0۳=p)، توان از ۳0/4 به ۳4/00 )0/01=p)، چابکی از 11/۳2 به 10/87 )0/01=p )شده است. نتیجه گیری: تمرینات عصبی عضالنی ویژه والیبال در بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب لیگامان صلیبی قدامی زانوی دختران والیبالیست موفق بوده است. براساس نتایج پژوهش حاضر، انجام این تمرینات منجر به اصالح ولگوس پویای زانو، بهبود راستای اندام تحتانی، تکنیک فرود و بهبود عمکلرد دختران والیبالیست شده است. لذا آن به دختران والیبالیست دارای ولگوس پویای زانو و مربیان آنها پیشنهاد میشود

مقدمه: بروز زیاد آسیب‌های ورزشی در فوتبال، نظر محققان را به سوی ارائه راهکارهای پیشگیری از وقوع آسیب‌های ورزشی به وسیله معرفی برنامه‌های گرم‌کردن سوق داده است. فیفا نیز، در صدد بسط و توسعۀ یک برنامۀ جامع گرم‌کردن برای پیشگیری از آسیب‌ها تحت عنوان برنامه جامع گرم کردن فیفا 11+ است. امروزه، علی رغم استفاده گسترده از این برنامه در سراسر جهان با هدف پیشگیری از آسیب، پژوهش‌های اندکی به صورت همزمان تاثیر تمرینات فیفا 11+ بر عملکرد ورزشی و آزمون‌های تخصصی بازیکنان فوتبال بررسی کرده‌اند. بنابراین در پژوهش حاضر، تاثیر این مداخله تمرینی بر عملکرد ورزشی و آزمون‌های تخصصی در فوتبالیست‌های مرد حرفه‌ای بررسی شد. روش تحقیق: پژوهش نیمه تجربی حاضر شامل فوتبالیست‌های جوان شاغل در لیگ فوتبال کشور بوده .گروه تمرین به صورت هشت هفته در تمرینات گرم کردن پیشگیری از آسیب فیفا11+مشارکت نمودند و گروه کنترل به تمرینات معمول خود با مدت زمان مشابه گروه تمرین پرداختند. و ارزیابی ها شامل چهار آزمون فاکتور عملکردی و چهار آزمون مهارت تخصصی می باشد. یافته‌ها: بر اساس نتایج آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌ مکرر انجام مداخله تمرینی حاضر باعث بهبود معناداری تعادل(01/0=p)، چابکی(04/0=p)، توان(02/0=p)، سرعت(036/0=p) و سرعت مهارت شوت(04/0=p) می‌شود. اما تغییر معناداری در در متغیرهای سرعت دریبلینگ(9/0=p)، مهارت دریبلینگ(99/0=p)، مهارت پاس لاب(91/0=p) و دقت شوت(54/0=p) حاصل نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش تاثیر برنامه تمرینی جامع گرم کردن فیفا11+بر عملکرد ورزشی بیشتر از مهارت‌های تخصصی است. بنابراین در برنامۀ گرم‌کردن ارائه شده توسط فیفا، افزودن و یا جایگزینی عناصر حرکتی مشابه مهارت‌های تخصصی ورزشی فوتبال نظیر کار با توپ به‌جای تمرینات رایج فیفا11+ می‌تواند ارتقاء تأثیر تمرینات یاد شده بر روی مهارت‌های تخصصی فوتبالیست‌ها را به همراه داشته باشد.

مقدمه: روند افزایشی مشارکت در فوتبال به عنوان محبوب‌ترین رشته ورزشی جهان منجر به افزایش میزان بروز در این رشته شده است. جدی‌ترین آسیب در زنان فوتبالیست، آسیب لیگامان صلیبی قدامی و کلیدی‌ترین عوامل خطرساز آن شامل خطای فرود و والگوس پویای زانو می‌باشد که در زنان شیوع بیشتری دارد. یکی از پروتکل‌های موفق کاهش خطر آسیب و افزایش عملکرد ورزشی زنان فوتبالیست تمرینات عصبی عضلانی ویژه در فوتبال است. در پژوهش حاضر تاثیر این تمرینات بر عملکرد ورزشی و خطای فرود زنان فوتبالیست دارای والگوس پویای زانو بررسی شد. روش‌شناسی تحقیق: آزمودنی‌های پژوهش شامل 24 دختر فوتبالیست دارای والگوس پویای زانو بود که به صورت تصادفی در دو گروه تمرین(سن: 02/2 08±/20، وزن: 86/4 ± 17/56، قد: 34/7 ± 1/164، شاخص توده بدنی: 89/1 ± 88/20و سابقه ورزشی: 99/1 ± 16/5) و کنترل (سن: 71/1 ± 75/19، وزن: 35/5 ± 50/53، قد:35/5 ±3/162، شاخص توده بدنی:81/1 ±30/20 و سابقه ورزشی:06/2 ±41/5) قرار گرفتند. جهت غربالگری والگوس پویای زانو آزمون اسکات جفت پا، ارزیابی تکنیک فرود آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود، ارزیابی ثبات مرکزی آزمون مک گیل، ارزیابی تعادل پویا آزمون وای، ارزیابی چابکی آزمون تی، ارزیابی سرعت آزمون 40 یارد و ارزیابی توان آزمون پرش عمودی سارجنت استفاده شد. گروه تمرین به مدت شش هفته، هفته‌ای سه جلسه و هرجلسه حدود 90 دقیقه در پروتکل تمرینی مشارکت نمودند و گروه کنترل با مدت زمان مشابه گروه تمرین به اجرای تمرینات عادی خود پرداختند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS ورژن 25 و آزمون آنکووا در سطح 05/0≥ p استفاده شد. نتایج: نتایج تحلیل کوورایانس نشان دهنده بهبود معنی‌دار (01/0 =P ) والگوس پویای زانو (از 3/25 به 4/12)، سیستم‌امتیازدهی‌خطای‌فرود (از 66/16 به 16/4) شاخص کلی تعادل (از 2/105به 7/116)، شاخص کلی استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن (از 2/38 به 1/41)، رکورد سرعت (از 36/7 به 07/7)، رکورد چابکی (از 55/11به 09/11) و رکورد توان ( از28به 58/30) بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش، به فوتبالیست‌های مستعد آسیب‌های زانو به دلیل نقص والگوس پویای زانو و خطای فرود توصیه می‌شود که از تمرینات عصبی‌عضلانی ویژه پیشگیری از آسیب در فوتبال استفاده نمایند. زیرا این تمرینات عصبی‌عضلانی با اصلاح عوامل خطرساز کلیدی آسیب‌های اندام تحتانی (والگوس پویا و خطای فرود) نه تنها در پیشگیری از آسیب موثر خواهد بود بلکه منجر به افزایش عملکرد ورزشی نیز می‌شود.

مقدمه: یکی از شدیدترین و خطرناکترین آسیبدیدگیهای مشاهده شده در فوتبال پارگی رباا متقاا ع اادامی ( )ACLمیباشد و در اثر این آسیب، ورزشکاران به دوری ولانی مدت و عوارضی همچون استئوآرتریت، سستی مفصل و بیثباتی زانو در آینده دچار خواهند شد. پارگی ربا صلیبی ادامی فرآیند درمانی بسیار ولانی داشته و با هزینه بسیار بالایی همراه است. با توجه به گزارش مطالعات موجود، آسیبهای ACLغیر برخوردی بوده و اکثرا حین فرود نامناسب در فعالیتهای پرشی رخ میدهد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات اسپورتمتریاک ویاژه فوتباال بار عملکرد و خطای فرود-پرش فوتبالیستها میباشد. روش شناسی: کارآزمایی بالینی حاضر با رح پیشآزمون-پسآزمون در آکاادمی تخصصای فوتباال وولفقارنساب شهرستان سنندج انجام شد. تعداد کل آزمودنیها 29نفر و کل افراد پس از پیشآزمون به صورت تصادفی باه دو گاروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل اسپورتمتریک ویژه فوتبال را انجام داده و گاروه کنترل به تمرینات عادی خود ادامه دادند. آزمونهای مورد استفاده در پژوهش حاضر خطاای فارود-پارش و تعاادل ،Y چابکی ایلینویز، 50یارد سرعت، توان سارجنت، آزمونهای مکگیل میباشد. در نهایت از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل دادهها با سطح معنیداری P> 0/05استفاده شد. یافتهها: در گروه تمرین نتایج تجزیه و تحلیل دادهها نشان داد که عملکرد (تعادل، چابکی، توان انفجااری، سارعت ثبات ناحیه مرکزی) و خطای فرود-پرش پس از شش هفته تمرینات اسپورتمتریک ویژه فوتبال تحت تاثیر ارار گرفته و تغییرات معنیداری داشت ( .)P≤ 0/05و اما در گروه کنترل نتایج معنیداری مشاهدی نشد (.)P> 0/05 نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر برای متخصصان حوزه پیشگیری از آسیب و همچنان مربیان مشخص شد که تمرینات اسپورتمتریک ویژه فوتبال نقصهای بیومکانیک عملکردی اندام تحتانی را حین فارود در فوتبالیساتهاا اصلاح کرده و همچنان عملکرد فوتبالیستها را تحت تاثیر ارار میدهد. بنابراین به مربیان و ورزشکاران توصیه میگردد جهت بالا بردن سطح ایمنی مفصل زانو حین فرود و فعالیتهای تخصصای و ارتقاا عملکارد خاود از برناماه تمریناات اسپورتمتریک ویژه فوتبال استفاده کنند.

مقدمه و هدف: ارتباط بین جنبه های جسمانی و روانی داوران می تواند به عنوان یکی از عوامل اثرگذار بر قضاوت داوران باشد. بنابراین در پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه پاسخ های عملکردی (تعادل و استقامت عضلانی)، عزت نفس و خودکارآمدی در داوران والیبال درجه 1، 2 و 3 پرداخته شد. روش کار پژوهش: از بین داوران مرد والیبال دارای مدارک درجه 1، 2 و 3 کشور عراق، 50 نفر (میانگین سن 76/8 ± 64/38، وزن 86/8 ± 6/77) به صورت تصادفی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. پس از تکمیل فرم رضایت نامه و پرسشنامه سلامت پزشکی، از آزمون تعادل Y و استقامت عضلانی بالا تنه و پایین تنه با استفاده از آزمون های سورنسن، شنا سوئدی، پلانک و اسکات مورد صورت گرفت. سپس جهت ارزیابی عزت نفس و خودکارآمدی به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های روزنبرگ و ریکمن انجام شد. جهت مقایسه میزان تعادل و استقامت عضلانی، عزت نفس و خودکارآمدی داوران والیبال درجه 1، 2 و 3 از آزمون پارامتریک آنووآ و ناپارامتریک کروسکال- والیس و آزمون تعقیبی بونفرونی با سطح معنی داری 05/0 ≤ Pاستفاده شد. نتایج: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین فاکتورهای عملکردی شامل تعادل و استقامت عضلانی و عزت نفس در بین داوران والیبال درجه1، 2 و 3 تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0 ≥ P). در حالی که میزان خودکارامدی در بین داوران درجه 1 نسبت به درجه 2 و 3 بیشتر است (05/0 ≤ P). نتیجه گیری : با توجه به نتایج تجزیه و تحلیل دادها می توان بیان کرد که خودکارآمدی داوران درجه 1 در ابعادی همچون مطلوبیت موقعیتی، دانش بازی و ارتباط نسبت به داوران درجه 2 و 3 بیشتر است که می توان با استفاده از این مولفه ها میزان خودکارآمدی و عزت نفس را در داوران درجه 2 و 3 تقویت نمود.

چکیده مقدمه: اگرچه نتایج پژوهش های انجام شده در راستای بررسی اثرات مصرف مکمل کافئین بر عملکرد، حاکی از تاثیر مثبت آن بر عملکرد هوازی می باشد، اما در زمینه تاثیر آن بر عملکرد بی هوازی پژوهش های اندکی صورت گرفته و نتایج متناقضی وجود دارد. برخی پژوهشگران بر این باورند که یکی از دلایل احتمالی وجود این نتایج متناقض نادیده گرفتن نقش پلی مورفیسم ژن CYP1A2 می باشد. لذا در پژوهش حاضر نقش پلی مورفیسم ژن CYP1A2 بر اثرات ارگوژنیک کافئین طی آزمون بی هوازی وینگیت در مردان تمرین کرده مقاومتی مورد بررسی قرار گرفت. روش شناسی: پژوهش حاضر، بصورت تصادفی دوسو کور، کنترل شده با دارونما و متقاطع، و بر روی 16 مرد تمرین کرده مقاومتی (6 نفر هموزیگوت AA و 10 نفر آلل C) با میانگین سنی 73/3±93/21 سال، قد 28/5±87/179سانتیمتر و وزن 55/9±92/ 72 کیلوگرم صورت گرفت. افراد طی دو جلسه پس از مصرف مکمل کافئین و یا دارونما در آزمون بی هوازی وینگیت شرکت نمودند. آزمودنی ها سه روز پس از اندازه گیریهای اولیه و دموگرافیک مراجعه نموده، و یک ساعت قبل از اجرای آزمون وینگیت، بصورت تصادفی یک کپسول ژله ی حاوی 6 میلی-گرم کافئین (و یا مالتودکسترین) را، به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مصرف نمودند، و سپس قبل از اجرای آزمون 10 دقیقه گرم کردن را انجام داده و در ادامه با حداکثر توان آزمون وینگیت را اجرا نمودند. ورزشکاران پس از گذشت یک هفته و مشابه شرایط جلسه اول، در جلسه ی دوم آزمون وینگیت شرکت کردند، با این تفاوت که جای گروه دارونما و کافئین عوض شد. برای استخراج نمونه های DNA، PCR و الکتروفورز از ورزشکاران مقداری خون گرفته و بلافاصله در لوله های ماده ضد انعقاد (EDTA) ریخته شد. استخراج DNA ژنومی با استفاده از کیت استخراج DNA و بر اساس پروتکل کیت انجام شد. پس از جمع آوری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر، تجزیه و تحلیل داده ها صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تاثیر شرایط (مصرف کافئین یا دارونما)، تاثیر ژنوتیپ (هموزیگوت AA و آلل C) و تاثیر تعامل شرایط-ژنوتیپ بر هیچ کدام از پنج متغییر آزمون بی هوازی وینگیت (اوج توان، متوسط توان و حداقل توان، شاخص خستگی و ظرفیت بی هوازی) معنی داری نمی باشد، و تنها اثر تعامل شرایط-ژنوتیپ بر شاخص اوج توان بی هوازی معنی دار (04/0p=) است. به عبارتی مصرف مکمل کافئین باعث افزایش حدود 6% ، شاخص اوج توان در افراد دارای هموزیگوت AA ، و کاهش حدود7% شاخص اوج توان در افراد دارای آلل C ، حین آزمون بی هوازی وینگیت می شود. به طورکلی عملکرد افراد در حالت مصرف کافئین نسبت به دارونما، در تمامی متغیرها در ژنوتیپ AA افزایش یافت به جز در متوسط توان که تقریباً برابر بود، اما در افراد دارای آلل C تقریباً نتایج برعکس بود و عملکرد افراد یا نزدیک به هم و یا در حالت مصرف کافئین کمتر بود، اگرچه این تفاوت موجود در ژنوتیپ ها (هموزیگوت AA و آلل C). از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر می توان بیان نمود که ژنوتیپ (هموزیگوت AA و آلل C) در تاثیر کافئین بر متغییرهای بی هوازی آزمون وینگیت نقش معنی داری ندارد. به عبارتی در مردان تمرین کرده مقاومتی، مصرف 6 میلی گرم کافئین به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن نمی تواند تأثیر معنی داری بر نقش پلی مورفیسم ژن CYP1A2 در شاخصهای عملکرد بی هوازی (اوج توان، متوسط توان و حداقل توان، شاخص خستگی و ظرفیت بی هوازی) داشته باشد. البته به دلیل اندک مطالعات موجود و همچنین کم بودن تعداد نمونه ها، نتیجه گیری بااحتیاط و بیان قطعی، به یافته های تحقیقات آتی وابسته است.