Seyed Hossein Hosseinimehr

Background and Objective: Chronic ankle instability (CAI) is a common issue among individuals who have experienced ankle sprains. This condition is typically associated with pain, swelling, and functional limitations, negatively affecting sports performance and quality of life. The purpose of this study was to investigate the effect of eight weeks of core stability training on static and dynamic balance, muscular strength, muscular endurance, and flexibility in male athletes with chronic ankle instability. Methodology: Forty male athletes aged 18 to 24 years with at least three years of sports experience, and chronic ankle instability (CAI), voluntarily participated in this study. The sample size was determined using G-Power software and randomly divided into two groups of 20 participants. The Cumberland questionnaire was used to assess CAI. The participants performed the central stability training protocol for eight weeks, three sessions per week, each lasting 40 minutes. Static balance was assessed using the Stork Standing Test, and dynamic balance was evaluated with the Y-Balance test. Muscle strength was assessed with a hand-held dynamometer, muscular endurance was evaluated using the McGill tests, and flexibility was measured using the Sit and Reach test with the help of a box. Evaluations were performed before and after the eight-week central stability training intervention. The effects of central stability training on balance, strength, and muscular endurance in both the dominant and non-dominant legs, as well as on flexibility in both legs, were examined. Repeated measures analysis of variance (ANOVA) was used for intra- and inter-group effects, with Bonferroni post-hoc tests for pairwise comparisons. The significance level for all tests was set at 0/05. Results: The results of this study showed that eight weeks of central stability training significantly improved both static and dynamic balance. A significant difference was observed between the dominant and non-dominant legs in static balance, while overall performance improved in dynamic balance. Furthermore, the training had a significant effect on muscle strength, although no significant difference was found between the dominant and non-dominant legs. In muscle endurance, significant improvements were seen in the flexor and extensor muscles of the trunk, but no differences were found between the dominant and non-dominant legs in the lateral flexor. Additionally, muscle flexibility improved after the training. These results highlight the positive effect of central stability training in enhancing balance performance and symmetry between the dominant and non-dominant legs in athletes with chronic ankle instability. Conclusion: Based on the findings, eight weeks of core stability training is recommended for enhancing the functional performance of athletes with chronic ankle instability.

Background and purpose: Head forward syndrome is one of the most common abnormalities. The occurrence of this condition increases the effect of gravity on the head, overextension of the head in the occipital atlas joint, bending of the neck on the chest, receding of the lower jaw, and weakness of the flexors of the neck. The aim of the present study was to investigate the relationship between the amount of head forward with upper scapular rotation and the ratio of scapulohumeral rhythm in high school students. Research method: This descriptive correlational study and the statistical population were formed by male high school students of Dere Shahr city with an age range of 14-19 years. 60 people were randomly selected as a statistical sample. The amount of forward head angle in the present research was measured using the method of photographing the profile view of the body. One inclinometer was used to measure shoulder elevation and another inclinometer was used to measure upper shoulder rotation at 45, 90, and 135 degrees of shoulder abduction on the frontal surface. Pearson's correlation coefficient test was used to check the correlation between research variables. A significance level of 0.05 was considered for all tests. Results: The results of the study showed that there was a positive and significant relationship between the amount of head forward and the amount of upper shoulder rotation in the angles of 90 degrees shoulder abduction (correlation coefficient 0.25) and 135 degrees shoulder abduction (correlation coefficient 0.26) and from 90 to 135 degrees shoulder abduction (correlation coefficient 0.3). Also, there is a negative and significant relationship between the amount of head forward and the ratio of scapulohumeral rhythm in the angles of 0 to 135 degrees of shoulder abduction (correlation coefficient 0.25), 45 to 90 degrees of shoulder abduction (correlation coefficient -0.26), and 90 to 135 degrees of shoulder abduction (correlation coefficient -0.38) (p<0.05). Conclusion: The results of this study emphasize the importance of proper spine alignment and craniovertebral angle to prevent shoulder complex disorders.

Purpose: The purpose of this research is the immediate effect of designed shoe soles on the electromyographic activity of the lower limb muscles of people with Genu Varum during the single leg stance time test. Methodology: The current research method was a semi-experimental type of research. In terms of the purpose of the study, it is of the kind of applied research and in terms of time, it is of the cross-sectional type. The statistical population of this research was Kurdistan University students. 15 students with braced knees and 15 healthy students (without braced knees) were selected as samples from among the target population. This research used descriptive statistics to classify and adjust the raw data, determine the mean and standard deviation, and draw tables. Inferential statistics were used to test the research hypotheses and to check the significance of the difference between the average groups in different stages. In this regard, for the normality of data distribution and the homogeneity of variances, the Shapier-Wilk test and Lon's F test were used. Analysis of covariance test is used to compare groups. To analyze the data, SPSS version 26 software is used. The significance level for all statistical methods is considered 0.05. Findings: The results showed that the designed insole has a significant effect on the activity of the medial biceps, tibialis anterior, and fibula longus of the superior leg of people with braced knees in the eyes open position, but it has no effect on the activity of the soleus muscle. The results showed that the designed insole has a significant effect on the activity of the medial biceps, tibialis anterior, and fibula longus of the non-dominant leg of people with braced knees in the eyes open position, but it has no effect on the activity of the soleus muscle. The results showed that the designed insole has a significant effect on the activity of the medial biceps, soleus, and anterior tibia and fibula longus muscles of the superior leg of people with knee braces in closed eyes, so the null hypothesis is rejected. The results showed that the designed insole has a significant effect on the activity of the medial biceps, soleus, anterior tibia and fibula longus of the non-superior leg of people with braced knee in closed eyes, so the null hypothesis is rejected. Conclusion: It seems that the use of designed insoles can be useful in balance movements and activities of people with knee braces and they can perform better in balance movements by using designed insoles

Background and purpose: The purpose of the current study was to investigate the co-contraction ratios of the scapular muscles in open and closed range of motion exercises. Methodology: In a semi-experimental study, 30 athletes (15 healthy and 15 with shoulder instability) voluntarily participated in the research. The electrical activity of 4 upper trapezius, middle trapezius, lower trapezius and serratus anterior muscles on both sides was recorded during an open movement chain exercise and a closed movement chain exercise to check the level of activity and co-contraction ratio of the muscles. Analysis of variance tests with repeated measurements were used to test research hypotheses. Results: The results of the research showed that the movement phase has a significant effect on the level of muscle activity during the w-v movement (open movement chain) (P=0.000) and comparing the results between groups showed that there was a significant difference between the two There is no group (P=0.716). Also, in the Swedish swimming movement (closed movement chain), the movement phase and whether the hand is superior or non-superior did not have a significant effect on the level of muscle activity (P=0.322), but comparing the results between groups showed that there was a significant difference between There are two groups (P=0.047) and the muscle activity level was higher in the group with shoulder instability. The results of the study in the muscle co-contraction ratio showed that the movement phase and the superior and non-dominant hand have a significant effect on the muscle co-contraction ratio during the w-v movement (P=0.011) and the comparison of the results between groups showed that there is no significant difference between the two groups (P=0.368), also in the Swedish swimming movement, the movement phase had a significant effect on the co-contraction ratio of the muscles (P=0.000), but the comparison of the results between the groups showed that There is no significant difference between the two groups (P=0.919). Conclusion: Considering the effect of movement chain training depending on the activity level of the shoulder muscles, it is suggested to be used in the direction of shoulder instability in rehabilitation centers.

Background and Purpose: The results of studies have shown that the type of stretching exercises has a significant effect on sports performance and prevention of sports injuries. The purpose of this research was to investigate the effect of periodzation and non-peridization stretching exercises on the static and dynamic postural control and flexibility of physical education students of Sulaymaniyah University of Iraq. Methodology: In semi-experimental research, 45 physical education students of the Sulaymaniyah University of Iraq participated voluntarily in three groups (15 control, 15 periodization stretching, and 15 non-periodization stretching). Periodization and non-periodization stretching groups performed nine stretching exercises periodically and non-periodically for 6 weeks, three sessions per week. The control group did not participate in the exercise program. The sit and reach test, the leg stance time, and the Y balance test were used to check hamstring flexibility, and static and dynamic balance from the beginning of the training protocol after the end of 4 weeks and after the end of 6 weeks of the stretching training protocol. ANOVA test with repeated measures was used to examine the effects within and between groups. The significance level for all tests was considered 0.05. Findings: The results of the study showed that the number of weeks of stretching exercises has a significant effect on the static, dynamic, and flexibility balance of the students of the Sulaimaniyah University of Iraq so that after 6 weeks, a considerable improvement was observed in the mentioned factors, as well as being superior and non-superior. The leg was also significant in the results of static and dynamic balance, and the superior leg improved more. Still, no significant difference between the groups was observed in the examination of the intergroup effects. Conclusion: Considering the greater effect of periodization stretching on static and dynamic balance and flexibility of Sulaimaniyah University of Iraq's physical education students, these exercises are recommended to prevent sports injuries.

Introduction and statement of the problem: So far, the effect of receiving three supplements of vitamin E, Q10, omega-3 and Col5A1 genotype on maximal strength, flexibility, balance and power has not been investigated in a study. Therefore, the present study examined the effect of vitamin E, Q10, and omega-3 supplementation on maximum strength, flexibility, balance, and strength of active young men. Methodology: The statistical population of the present study included active men (people who have been continuously participating in sports training in the last three years), and 54 of them were selected based on the inclusion criteria. Supplements were consumed at breakfast. The placement of subjects in each of the four groups of control (9 people), vitamin E (15 people), Q10 (15 people) and omega-3 (15 people) was done in a simple random manner. Each of the subjects took the supplement or placebo (starch) orally for 14 days. Subjects in vitamin E group take vitamin E supplement (400 international units) 45 minutes before dinner. Subjects in the Q10 group consumed 200 mg of Q10 daily (two doses of 100 mg in the morning and at night). Omega-3 group subjects also consumed 3000 mg of omega-3 per day. The subjects of the control group also took a placebo instead of each of the supplements, that is, instead of vitamin E and Q10, they took starch (200 mg) and instead of omega-3, they took soybean oil in the same capsules as the supplements. Maximum strength, flexibility, balance and power were measured before and after supplementation. Results: The results showed that there was the highest peak power in the keton supplement and c/c genotype (pvalue=0.000, P<0.05). Also, supplementation had a significant effect on the maximal strength of active men, so that a statistically significant difference was observed between these supplements and the starch group during the post-test (pvalue=0.000, P<0.05). In different groups with supplementation in the post-test period, a statistically significant difference was observed with the control group (starch) in terms of maximum active power (pvalue=0.003, P<0.05). Thus, the lowest amount of maximum power was observed in the starch group and the highest amount of maximum power was observed in the ketone group, and the highest amount of maximum power was observed in the c/c genotype (pvalue=0.000, P<0.05). Conclusion: According to the findings of the current research, it can be said that c/c genotype and keton supplement have positive effects on increasing the maximum strength, flexibility, balance and strength of young men, and keton supplement is recommended as a suitable supplement for these people.

Background & Objective: Studies have shown that stiffness is one of the mechanical characteristics of muscle that can affect exercise capacity and is related to the risk of muscle strain, especially in high-intensity activities. The purpose of this study was to investigate the effect of static, dynamic, and foam roller stretching exercises on the electrical activity of the lower limb muscles of football players during balance tests. Methodology: Twenty college male soccer players with an age range of 18-25 years participated in this research voluntarily. The training protocol included five types of passive stretching, dynamic, PNF, foam roller, foam roller with passive stretching, and foam roller with dynamic stretching. At first, the pre-test of the activity level of seven muscles of tibialis anterior, soleus, medial and lateral gastrocnemius, vastus medialis and lateralis, and biceps femoris muscle was taken during the leg stance time test and the Y test. Then, one of the five types of stretching was randomly selected and the post-test was taken immediately after applying the stretching. The interval between the next stretches was approximately 48 hours after the first stretch. ANOVA with repeated measures test was used to analyze the data. A significant level of 0.05 was considered for all tests. Results: The results of the study showed that the type of stretching has a significant effect on the activity level and co-contraction ratio during static and dynamic balance tests, and dynamic stretching with foam roller had a greater effect. Conclusion: Considering the decrease in the level of activity and the co-contraction ratio of the muscles after applying various types of stretching, as well as the greater effect of dynamic stretching with foam roller, it is suggested to reduce muscle fatigue and prevent sports injuries from dynamic stretching exercises with foam roller should be used.

The aim of this research was the effect of stretching exercises and vitamin D and omega 3 supplementation on balance, flexibility and strength of elderly people. This research was a semi-experimental type of research whose statistical population included all the elderly men of Marivan city in 1402. 40 people from the desired statistical population who met the conditions of the research (according to the entry and exit criteria) were purposefully selected and randomly divided into four control groups, exercise + vitamin D, exercise + omega 3 and exercise + vitamin D + omega 3. Therefore, the primary sampling method in this research was a voluntary and purposeful method. This research was conducted for 4 weeks with the participation of 40 elderly men. First, before starting the training program, the participants were informed about the research objectives and methods, and written consent was obtained from the subjects, and all four groups did a pre-test, which included basic measurements of balance, strength, flexibility, height, and weight. . Then the experimental groups performed stretching exercises protocol for 4 weeks and 4 times a week. Vitamin D and omega 3 consuming groups; Two one-gram capsules of fish oil or placebo were taken in the morning and evening with water and after main meals, and participants were advised not to eat fish during the intervention. A placebo was prepared with the same physical characteristics as the supplement, but containing a 50:50 ratio of corn and soybean oil. The recommended dose of vitamin D in a recent study on the elderly was 4000 international units per day. At the end of four weeks of the intervention period, a post-test similar to the pre-test was taken from all subjects. SPSS software and analysis of variance test and Ben Feroni's post hoc test were used in order to analyze the findings. The results of the research show the effect of stretching exercise program and consumption of vitamin D and omega 3 supplements on improving balance, flexibility and strength of the elderly.

پیش‌زمینه و هدف: پیچ خوردگی مچ‌پا یکی از رایج‌ترین آسیب‌ها در بین ورزشکاران است که طبق مطالعات قبلی باعث ناپایداری مزمن در اغلب ورزشکاران می‌شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر ارتفاع ساق کفش بر فعالیت الکتریکی منتخبی از عضلات اندام تحتانی در حین اجرای آزمون‌های تعادلی توسط ورزشکاران مرد با و بدون ناپایداری مزمن مچ‌پا می‌باشد.. روش شناسی: در یک مطالعه نیمه‌تجربی تعداد 28 ورزشکار مرد (14 نفر با ناپایداری مزمن مچ‌پا، 14 نفر بدون ناپایداری مزمن مچ‌پا) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. سطح فعالیت و همچنین نسبت هم انقباضی هشت عضله درشت نی قدامی، نازک نی طویل، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دو سر رانی در حین اجرای آزمون‌های تعادلی زمان ایستادن روی یک‌پا (تعادل ایستا) و آزمون تعادلی Y (تعادل پویا) در سه وضعیت با پای برهنه، با کفش ساق کوتاه و بلند به صورت تصادفی اندازه‌گیری شد. برای ارزیابی تفاوت‌های درون و بین‌گروهی از آزمون ANOVA با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. سطح معنی‌داری برای تمام آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج مطاله نشان داد که ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر سطح فعالیت عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ایستا دارد (P:0/00 F:16/82) و همچنین تاثیر معنی‌داری بر سطح فعالیت عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ایستا در گروه‌های مختلف ندارد (P:0/57 F:0/55). از طرف دیگر، ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر سطح فعالیت عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی Y دارد (P: 0/00 F:6/06) و همچنین تاثیر معنی‌داری بر سطح فعالیت عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی Y در گروه‌های مختلف ندارد (P:0/89 F: 0/11). همچنین نتایج مطالعه نشان داد که ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر نسبت هم‌انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ایستا دارد (P:0/00 F:16/82) اما ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر نسبت هم‌انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ایستا در گروه‌های مختلف ندارد (P:0/57 F:0/55). علاوه بر این ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر نسبت هم‌انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی Y دارد(P: 0/00 F:8/99) اما ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر نسبت هم‌انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی Y در گروه‌های مختلف ندارد (P:0/31 F: 1/06). نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه ارتفاع ساق کفش تاثیر معنی‌داری بر کاهش سطح فعالیت و نسبت هم انقباضی عضلات دارد توصیه می‌گردد به‌خصوص در افرادی که ناپایداری مزمن مچ پا دارند در تمرینات و مسابقات از کفش‌های ساق بلند استفاده کنند.

The present study was conducted with the aim of investigating the effect of the number of sessions of corrective games on static and dynamic balance and muscle strength of the lower limbs of children with flat feet. In order to conduct this study, there were 30 participants who were placed in two control groups, corrective games. In this study, to collect information about flat feet, static balance, dynamic balance, and lower limb strength, navicular bone drop index tests, standing on one leg, Y test, dynamometer, and isometric strength of plantar flexor and dorsi flexor muscles were used respectively. After the end of the training protocol period, the subjects again took the tests related to the pre-test and their results were recorded. In this study, the Shapiro-Wilk test was used to check the normality of data distribution. ANOVA with repeated measures and Bonferroni's post hoc test were used to investigate the intra-group and inter-group differences at different times. Data analysis was done by spss software version 25. The results of the study were as follows. The results of the first hypothesis showed that the effect of measurement time on flat feet scores is significant (P = 0.02). Based on this, regardless of the groups, there is a significant difference between the average flat feet in the pre-test, 1 week, 4 weeks, 6 weeks and 8 weeks later. In addition, the interaction effect between time and group is also significant in the variable of flat feet (P = 0.001). As a result, it can be stated that the average difference of flat feet in different times is different according to the variable levels of the group. Also, the effect of the group on the variable of flat feet is significant only after week 8 (P = 0.03). The results of the second hypothesis also showed that the effect of measurement time on static balance scores is significant (P = 0.001). Based on this, regardless of the groups, there is a significant difference between the average static balance in the pre-test, 1 week, 4 weeks, 6 weeks and 8 weeks later. In addition, the interaction effect between time and group is also significant in the variable of static balance (P = 0.001). As a result, it can be stated that the difference of the average static balance in different times is different according to the variable levels of the group. Also, the effect of the group on the variable of static balance is significant only after week 8 (P = 0.04). Also, the results of the third hypothesis showed that the effect of the measurement time on the scores of the anterior direction (P = 0.001), the external posterior direction (P = 0.001) and the internal posterior direction (P = 0.001) were significant dynamic balance. Based on this, regardless of the groups, there is a significant difference between the average scores of anterior direction, external posterior direction and internal posterior direction of dynamic balance in the pre-test, 1 week, 4 weeks, 6 weeks and 8 weeks later. In addition, the interaction effect between time and group is also significant in the scores of anterior direction (P = 0.001), external posterior direction (P = 0.001) and internal posterior direction (P = 0.001). As a result, it can be stated that the difference in the average scores of anterior direction, external posterior direction and internal posterior direction at different times is different according to the variable levels of the group. Also, the effect of the group on the variable of dynamic balance in the stage 6 weeks later (P=0.04) and 8 weeks later (P=0.02) anterior direction scores, 6 weeks later (P=0.04) and 8 weeks later (01 (P=0.00) external posterior direction scores and 8 weeks later (P=0.03) internal posterior direction scores are significant. The results of the fourth hypothesis also showed that the effect of measurement time on plantar flexion (P = 0.001) and dorsiflexion (P = 0.001) scores is significant. Based on this, regardless of the groups, there is a significant difference between the average scores of plantar flexion and dorsiflexion in the pre-test, 1 week, 4 weeks, 6 weeks and 8 weeks later. In addition, the interaction effect between time and group is also significant in the scores of plantar flexion (P = 0.001) and dorsiflexion (P = 0.001). As a result, it can be stated that the difference between the average scores of plantar flexion and dorsiflexion at different times is different according to the variable levels of the group. Also, the effect of the group on plantar flexion scores in the next 6 weeks (P=0.03) and 8 weeks later (P=0.01) and dorsiflexion scores in the next 8 weeks (P=0.03) is significant. Based on these findings and considering the low cost, no need for advanced facilities and equipment, variety in movements and fun, corrective games are recommended for children along with other training and treatment methods, these exercises should also be used and expanded to improve the flatness of the soles of the feet, balance and improve strength, especially in children.

هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر کنزیوتیپ بر فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات اندام تحتانی ورزشکاران با ناپایداری مزمن مچ پا در حین اجرای آزمون های تعادلی بود. روش شناسی: در یک مطالعه نیمه تجربی تعداد 24 ورزشکار (12 نفر با ناپایداری مزمن مچ پا و 12 نفر سالم) به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. فعالیت الکتریکی 8 عضله تیبیالیس قدامی، نازک نی طویل، دوقلوی داخلی و خارجی، نعلی، پهن داخلی و خارجی و عضله نیمه وتری در حین انجام آزمون های تعادلی زمان ایستادن روی یک پا و آزمون تعادل ستاره ای برای بررسی سطح فعالیت و نسبت هم انقباضی عضلات، ثبت شد. از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای آزمون فرضیه های تحقیق استفاده شد. نتایج: نتایج تحقیق نشان داد که کنزیوتیپ تاثیر معنی‌داری بر سطح فعالیت عضلات و نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون های زمان ایستادن روی پا نداشت، همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه در سطح فعالیت عضلات و نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای زمان ایستادن روی یک پا وجود نداشت (05/ 0 p˂). در مقابل کنزیوتیپ تاثیر معنی‌داری بر نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ستاره-ای داشت (05/ 0p˃) اما نتایج بین دو گروه معنی‌دار نبود (05/ 0 p˂). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر کنزیوتیپ بر نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادل ستاره ای پیشنهاد می شود که از آن جهت بهبود تعادل پویا استفاده گردد.

آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL)یکی از شایع ترین آسیب های اسکلتی عضلانی است که با وجود آنکه هم زنان و هم مردان در معرض آن قرار می گیرند، اما میزان شیوع این آسیب در زنان بیشتر است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تعداد جلسات تمرینات ثبات مرکزی بر عملکردهای تعادلی و قدرت اندام تحتانی ورزشکاران با سابقه آسیب رباط صلیبی قدامی می باشد. تعداد 42 نفر ورزشکار خانم با میانگین سنی86/1±19/20 سال، قد 58/2 17±/176سانتی متر و جرم 66/2 ± 52/67 کیلوگرم (21 نفر ورزشکار سالم به عنوان گروه کنترل،21 نفر ورزشکار با سابقه آسیب رباط صلیبی قدامی به عنوان گروه آزمایش) که به صورت تصادفی هدفدار از جامعه آماری انتخاب شده بودند، به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. تعداد جلسات تمرینات ثبات مرکزی شامل (یک هفته، چهار هفته و هشت هفته ) بود که آزمودنی ها سه جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه پروتکل تمرینات ثبات مرکزی را انجام دادند. در این پژوهش قبل و بعد از کامل شدن جلسات تمرینی از آزمون لک لک جهت ارزیابی تعادل ایستا، آزمون Y جهت ارزیابی تعادل پویا و از دستگاه قدرت سنج دستی (MMT ) برای ارزیابی قدرت ایزومتریک گروه های عضلانی اندام تحتانی استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای تعیین اختلاف معنی دار درون و بین گروهی استفاده شد. سطح معنی داری برای تمامی آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق نشان داد که تعداد جلسات ثبات مرکزی تاثیر معنی داری بر تعادل ایستای افراد با سابقه آسیب رباط صلیبی قدامی دارد و این تاثیرات بین دو گروه متفاوت است. همچنین نتایج مطالعه نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی بر جهت های مختلف آزمون تعادلی Y تاثیر معنی دار دارد و در مقایسه نتایج بین گروهی مشخص شد که تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل پویا بین دو گروه متفاوت بود. از طرف دیگر نتایج مطالعه نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی تاثیر معنی دار بر قدرت عضلات اندام تحتانی دارد و در بررسی نتایج بین گروهی مشخص شد که تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر قدرت عضلات اندام تحتانی بین دو گروه متفاوت است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد تعداد جلسات تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا، پویا و قدرت ایزومتریک اندام تحتانی افراد با سابقه آسیب رباط صلیبی قدامی تاثیر معنی دار دارد. لذا پیشنهاد می شود که این مورد در طراحی پروتکل های تمرینی در نظر گرفته شود.

مقدمه: ورزشکاران در رشته های مختلف ورزشی، تمرین های شدیدکوتاه مدت و با سرعت را برای اجرای مطلوب و موثر توان ورزشکار در برنامه های خود قرار داده اند. انجام تمرینات قدرتی ، استقامتی ، توانی و مصرف مکمل سدیم بی کربنات تاثیر مثبتی بر عملکرد ورزشی دارد، در همین راستا هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر زمانبندی مصرف حاد مکمل سدیم بی کربنات بر شاخص های عملکردی (توان بی هوازی ، قدرت و استقامت عضلانی) می باشد. روش شناسی پژوهش: طرح این تحقیق نیمه تجربی (پیش آزمون ، پس ازمون) می باشد. ابتدا تعداد 14 نفر منتخب به دو گروه 7 نفره ( 7 نفر گروه مکمل و 7 نفر دیگر نیز به عنوان گروه دارونما) تقسیم شدند. مصرف مکمل یک ساعت قبل از اجرا و یا بلافاصله پس از اجرای دوم وینگیت بود. سپس 50 دقیقه در همان وضعیت در حال استراحت باقی ماندند. اجراهای وینگیت(4 اجرا) با فواصل 15 دقیقه استراحت اجرا شد. در پایان اجراهای وینگیت، بلافاصله تست های قدرت، توان بی هوازی و استقامت عضلانی اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف مکمل سدیم بی کربنات باعث افزایش قدرت عضلانی آزمودنی ها شده است، جلسه دوم، سوم و چهارم( 05/0=P، 025/0=P و 012/0=P). بین توان بی هوازی آزمودنی های 2 گروه تنها در جلسه اول تفاوت محسوسی مشاهده شده است(003/0=P). همچنین بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد که مصرف مکمل سدیم بی کربنات بر استقامت عضلانی آزمودنی ها تاثیر داشته است(014/0=P ، 006/0=P، %011 =P، 009/0=P). در هر حال در هیچ یک از متغیرها، زمان مصرف مکمل (قبل از اولین اجرا یا مابین اجراها) تاثیری بر عملکرد آزمودنی ها نداشته است. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که مصرف مکمل سدیم بی کربنات موجب بهبود شاخص های عملکردی استقامت و قدرت عضلانی می شود، هرچند اختلافی بین زمانبندی مصرف مکمل دیده نشد.

هدف از این پژوهش بررسی اثر یک دوره مصرف مکمل ال-آرژنین بر پاسخهای VEGF و اندوستاتین طی یک جلسه فعالیت مقاومتی وامانده ساز در کشتی گیران سنندج بود. در این پژوهش 15 کشتی گیر تمرین کرده با میانگین سنی 47/2±13/21 سال؛ و شاخص توده بدنی 71/1±14/24 کیلوگرم بر متر مربع به روش نمونه گیری داوطلبانه و هدفدار انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مکمل (8 نفر) و دارونما (7 نفر) قرار داده شدند. در پیش آزمون و پس آزمون ، اآزمودنی ها پروتکل وامانده ساز بروس را تا زمان خستگی انجام دادند و نمونه گیری خون قبل و بلافاصله بعد از پروتکل انجام شد. افراد در گروه مکمل به مدت 45 روز مکمل آرژنین (1/0 گرم در کیلوگرم وزن بدن) دریافت کردند و گروه دارونما یک مکمل بی اثر دریافت کرده اند. هر دو گروه مطابق با هفته های گذشته تمرینات تخصصی خود را در دوره مکمل انجام دادند. سطح VEGF و اندوستاتین سرم با الایزا اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون t مستقل در سطح معنی داری 05/0 انجام شد. تغییر در VEGF ، اندوستاتین و همچنین نسبت VEGF به اندوستاتین بعد از یک جلسه وامانده ساز قبل و بعد از یک دوره مکمل آرژنین در کشتی گیرانی از نظر آماری معنی دار نبودند اگرچه یافته های ما از نظر آماری معنی دار نبودند ، اما به نظر می رسد که استفاده از مکمل آرژنین با افزایش نسبی VEGF و نسبت VEGF به اندوستاتین و همچنین کاهش اندوستاتین در گروه مکمل ، منجر به توسعه نسبی فرآیند رگ زایی شد.

ستون فقرات بدن انسان ساختار دقیق و پیچیده ای دارد. و هرگونه تغییر غیر طبیعی یا فشار نامناسب بر این ساختار، مشکلاتی را به دنبال خواهد داشت. بخش عمده ای از وظیفه حفظ ثبات و پایداری ستون فقرات بر عهده عضلات تنه است. اگر این عضلات کارایی لازم را نداشته باشند فشار مضاعفی به مفاصل، رباط ها و سایر قسمت های بدن وارد می شود و ممکن است کمر درد ایجاد شود. اگر افراد اجسام سنگین بلند کنند یا مکررا به جلو خم شوند ممکن است در معرض کمر درد قرار بگیرند. مهره های کمر به حمایت عضلات شکم برای تحمل فشار نیاز دارند و در اثر ضعف عضلات شکم ، کمر حمایت مورد نیاز را نخواهد داشت این ناتوانی به خصوص در هنگام خم شدن و بلند کردن اجسام بیشتر دیده می شود. خم شدن تنه برای بلند کردن و یا گذاشتن بار بر روی زمین یک ریسک فاکتور برای توسعه کمر درد است. و علی رغم اینکه یکی از بخش های مهم ایجاد کننده ثبات ستون فقرات عضلات است، می توانند با گشتاوری که تولید می کنند سبب ایجاد فشار بر روی ستون فقرات شوند. حمل و نگه داشتن اجسام با دست بر میزان کمردرد و بروز آن تاثیر می گذارد و به عنوان یک عامل خطر زا محسوب می شود. با این وجود این، یکی از اعمال روزمره همه ی افراد از جمله بیماران کمردرد است. بلند کردن بار یک فعالیت کاملی است که نیازمند هماهنگی اندام تحتانی و تنه است. هدف از این مطالعه بررسی میانگین فعالیت، حداکثر فعالیت، فرکانس میانه و نسبت هم انقباضی عضلات منتخب ناحیه تنه و ران در حرکت خم شدن به جلو و برگشت با بارهای مختلف در افراد با و بدون کمر درد مزمن بود. مواد و روش ها: 31 نفر آزمودنی در دو گروه به تعداد 15نفر مبتلا به کمردرد مزمن(10 نفر زن، 5 نفر مرد) و 16 نفرافراد سالم(10 نفرزن ،6 نفر مرد) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها حرکت خم شدن به جلو و برگشت تنه را 3 مرتبه در 4 وضعیت (بدون اعمال بار خارجی،2، 5 و 10 درصد جرم بدن) انجام دادند . فعالیت الکتریکی عضلات منتخب تنه و ران (راست شکمی، مورب خارجی شکم، مورب داخلی شکم، ارکتوراسپاین پشتی، ارکتوراسپاین کمری، مولتی فیدوس، سرینی بزرگ، دوسررانی) با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون شاپیروویلک برای تعیین نرمال بودن داده ها، و از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، جهت بررسی تفاوت های درون گروهی و بین گروهی استفاده شد. یافته ها: بین میانگین فعالیت، حداکثر فعالیت، فرکانس میانه و نسبت هم انقباضی با استفاده از بارهای مختلف در دو گروه سالم و کمردرد مزمن تفاوت معناداری وجود دارد. بین میانگین فعالیت، حداکثر فعالیت و نسبت هم انقباضی عضلات مختلف به جز فرکانس میانه با استفاده از بارهای مختلف تفاوت معناداری وجود دارد. بین حداکثر فعالیت و فرکانس میانه عضلات مختلف در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد. بین میانگین فعالیت و حداکثر فعالیت عضلات مختلف با استفاده از بارهای مختلف در دو گروه سالم و کمردردمزمن تفاوت معناداری وجود دارد اما بین نسبت هم انقباضی و فرکانس میانه عضلات مختلف با بارهای مختلف در دو گروه تفاوت معناداری یافت نشد. نتیجه گیری: افزایش میانگین فعالیت عضلات در گروه کمردرد مزمن باعث فراخوانی بیشتر فیبرهای عضلانی می شود در نتیجه عضلاتی که بیشتر فراخوانی می شوند دچار کمبود قدرت هستند.فعالیت بیشتر عضله مورب خارجی شکم در گروه کمردرد مزمن باعث افزایش نیروی فشاری بر روی ستون فقرات می شود و علت اصلی افزایش فعالیت عضلات شکمی در گروه کمردرد مزمن به خاطر درد و ترس از خم شدن تنه و تاثیر این عضلات در کنترل ستون فقرات است و فعالیت کمتر این عضلات در گروه سالم به خاطر کارایی بهتر و آسیب کمتر است. حداکثر فعالیت عضلات ارکتوراسپاین پشتی و مولتی فیدوس در افراد سالم نشان دهنده ثبات بیشتر ستون فقرات است به علت اینکه عضلات پشتی در وضعیت خم شدن به جلو در جهت حفظ ثبات و کنترل خمیدگی تنه و پیشگیری از کمردرد مزمن نقش مهمی دارند. عضلات تنه و ران افراد مبتلا به کمردرد مزمن با بلند کردن بارهای سنگین زودتر خسته می شود و این عامل نشان دهنده ضعف عضلات این گروه در بلند کردن بار سنگین است. نسبت هم انقباضی با استفاده از بار خارجی در گروه کمردرد مزمن بیشتر شده است که نشان دهنده بی ثباتی بیشتر ستون فقرات در این گروه است است . در نتیجه هر چه تعادل بین عضلات شکمی و پشتی در حین خم شدن با استفاده از بار خارجی بیشتر باشد، فشار کمتری به ستون فقرات وارد می شود و ثبات بیشتری اتفاق می افتد. لذا بر اساس حداکثر فعالیت عضلات پیشنهاد می شود در جهت تقویت عضلات و پیشگیری از خستگی عضلانی، (عضلات راست شکمی، مورب خارجی شکم، مورب داخلی شکم، ارکتوراسپاین کمری و مولتی فیدوس، سرینی بزرگ و دوسررانی) در افراد مبتلا به

هدف از پژوهش حاضر ارتباط بین شاخص های آنتروپومتریکی با تعادل و احتمال موفقیت در حرکات زمینی ژیمناست کاران 11 - 9 سال کشور ایران و عراق بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را ورزشکاران ژیمناستیک کشور ایران و عراق که در سال تحصیلی 98-97 تحصیل می کردند، تشکیل دادند. به این منظور، 90 تا 120 نفر از ورزشکاران ژیمناستیک استان های مختلف کشور عراق و تعداد 100 تا 120 نفر ژیمناستیک کار از کشور ایران به عنوان نمونه انتخاب شد. به منظور نحوه ارزیابی ارتباط بین شاخص های آنتروپرومتریکی با احتمال موفقیت در حرکات زمینی ژیمناستیک، حرکات نیم پشتک، نیم وارو، چرخ و فلک و همچنین حرکت تعادلی بالانس روی دست انتخاب شدند. از ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین ارتباط بین شاخص های آنتروپومتریکی با تعادل و احتمال موفقیت در حرکات زمینی استفاده شد. سطح معنی داری برای تمامی آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد شاخص طول ران با احتمال موفقیت در حرکت نیم پشتک، چرخ فلک ، نیم وارو و تعادل (بالانس روی دست) در ژیمناست کاران کشور عراق ارتباط معناداری دارد. همچنین بین عرض مچ دست با نیم پشتک و بین حرکت چرخ و فلک با شاخص عرض لگن نیز ارتباط معناداری دیده شد. در کشور ایران نیز بین عرض لگن با احتمال موفقیت در حرکت بالانس روی دست و بین طول کف دست با بالانس روی دست و حرکت نیم وارو ارتباط معناداری وجود داشت. علاوه براین، نتایج بدست آمده نشان داد که بین نمرات اجرای حرکات بالانس روی دست، نیم پشتک، BMI و قد آزمودنی های ایرانی و عراقی تفاوت معناداری وجود دارد. این نتایج می تواند در استعداد یابی رشته ژیمناستیک در دو کشور ایران و عراق مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: در پژوهش حاضر تاثیر تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره ی چای سبز بر غلظت فاکتور رشد فیبروبلاست 21، پروتئین ترشح یافته شبه فریزلد -5 و گلوکز در زنان چاق مورد بررسی قرار گرفت. روش شناسی: جامعه آماری این پژوهش، زنان غیر ورزشکار استان زنجان بودند که از این میان، 30 نفرواجد شرایط (نداشتن سابقه فعالیت ورزشی منظم در 6 ماه گذشته و شاخص توده بدنی بیشتر از 30 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت داوطلبانه در نظر گرفته شدند. آزمودنی ها در 3 گروه 10 نفری قرار گرفتند که شامل گروه تجربی 1 (8 هفته تمرین مقاومتی + مصرف عصاره ی چای سبز)، گروه تجربی 2 (8 هفته تمرین مقاومتی + مصرف دارونما) و گروه کنترل (مصرف عصاره ی چای سبز). در ابتدا از افراد برای حضور در جلسه توجیهی، پر کردن پرسشنامه فعالیت بدنی، فرم 24 ساعته یاد آمد غذایی (سه روز قبل از جلسات نمونه گیری خون)، آشنایی با برنامه تمرینی، اندازه گیری یک تکرار بیشینه (1RM) تمام حرکات دعوت به عمل آمد. از آزمودنی ها خواسته شد که رژیم غذایی خود را تغییر ندهند و از مصرف مکمل چربی سوز خودداری کنند. هر آزمودنی روزانه 2 عدد کپسول حاوی عصاره ی چای سبز یا دارونما را بعد از وعده های غذایی نهار و شام به مدت 8 هفته با آب کافی مصرف کردند. آزمودنی های هر دو گروه به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 الی 70 دقیقه تمرین مقاومتی (3 ست با 12-6 تکرار در هر ست و شدت 1RM %80-60 و فاصله استراحت 2 دقیقه بین ست ها و حرکات) انجام دادند. به منظور رعایت اصل اضافه بار هر دو هفته مقدار 1RM حرکات اندازه گیری خواهد شد و مقدار بار تمرین بر اساس میزان1RM جدید تنظیم شد . به منظور تعیین سطح غلظت,SFRP5 FGF21 و گلوکز در سه مرحله پیش آزمون (48 ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی) و پس آزمون (48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین) و دو هفته پس از آخرین جلسه، خون گیری در ساعت 9 -8 صبح و پس از 12 ساعت ناشتایی به مقدار cc10 انجام گرفت. اندازه گیری سطح هورمون ها با استفاده از روش الایزا انجام شد. یافته ها: تمرینات مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره ی چای سبز، بنابر نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، برای هر سه سطوح FGF21، SFRP5 و گلوکز، اثر زمان معنادار بود (000/0p=) و تغییرات بین گروهی در هیچ یک از فاکتور ها معنا دار نبود. نتایج آزمون تی وابسته نشان داد اجرای 8 هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره ی چای سبز سبب افزایش معنا دار سطوح FGF21 (000/0p=) و سبب افزایش سطوح SFRP5 به ترتیب (000/0 p=) و همچنین سبب کاهش معنا دار سطوح گلوکز به ترتیب (000/0p=)، در مقایسه با پیش آزمون گردید. نتایج : از یافته های پژوهش حاضر چنین استنباط می شود که تمرینات مقاومتی به همراه مصرف مکمل عصاره ی چای سبز و تمرینات مقاومتی به تنهایی در تنظیم سطوح FGF21 و SFRP5 در زنان چاق غیر فعال مؤثر می باشند و مصرف مکمل عصاره ی چای سبز به تنهایی سبب کاهش سطح گلوکز می شود. افزایش سطوح FGF21 و SFRP5 در گردش خون منجر به کاهش گلوکز می گردند.